KAYA hield enorm van het begeleiden en ondersteunen van mensen. Hoeveel merkte ik pas toen hij rondom zijn sterven mij ondersteunde. Ik heb hem leren kennen als een timide paard dat liever alleen in de wei stond, een beetje zijlings van de kudde en vaak dissocieerde. Toen ik de paarden in ging zetten om met mensen te werken, leefde hij helemaal op. Hij hield van het werk dat we van hem vroegen en ontpopte zich als een trouwe vriend voor een ieder die dat nodig had. Een paar jaar later nam ik hem over en mocht ik hem mijn paard noemen. Toen hij vorig jaar ernstig ziek werd, was ik er voor hem. Ik masseerde hem, we deden mindfulness samen en hij leerde mij nog dieper met hem in contact te gaan. Hij nam mij mee in het Veld van Zijn, zoals hij dat noemde, en leerde mij de belevingswereld van de paarden in dat veld, te vertalen. 'Een vertaler' noemde hij mij.
Hij knapte op en liet me zien hoe de kracht van in het moment zijn verbindt en heelt. Door de zomer heen kwamen we steeds dichter bij elkaar en genas hij van de afschuwelijke tekenziektes die hij had opgelopen. Maar hij was nog niet voldoende op kracht toen de winter begon. Toen ik hem achterliet, omdat ik de winter in Nederland moest zijn, bleven we in contact. Ik stemde op hem en de andere paarden af en zo konden we verder 'praten'. Ik noteerde mijn ervaringen al wel, maar toen Kaya de barre winter niet leek te redden, verdiepte onze communicatie zich en begon ik met hem te schrijven. Ik voelde me schuldig dat ik niet bij hem kon zijn omdat ik in Nederland met 4 jonge pupjes zat die ik moest verzorgen. Ik voelde me schuldig dat ik in die tijd minder contact met hen had gemaakt en dat hij nu zo ziek geworden was, dat ik hem in de steek had gelaten. Ik leed onder zijn lijden. Tenminste, dat dacht ik... tot hij me het volgende vertelde:
KAYA: Ik ervaar het leven anders dan jij, maar toch kunnen we samen communiceren. Ik kan je laten voelen wat ik voel, jij kunt er woorden voor vinden. Het zijn jouw woorden die mijn gevoel omschrijven. Ik zal geen dag of tijd ervaren, omdat ik ben in wat is. Ik zal geen lijden ervaren omdat ik draag wat is. Dat geldt voor alle dieren. Alleen de mens lijdt door het tijdsbesef. Ik kan buiten tijd en ruimte om me met jou verbinden, omdat ik verbonden ben met alles wat er is. Maar ik ben met mijn lichaam ook verbonden met de paardenwereld waarin we in diezelfde ruimte met elkaar communiceren en zijn. Alleen op een ander niveau. We zijn in wat zich in ons leven voordoet en hebben geen oordeel. Wat jullie als lijden aanmerken is voor ons gewoon dat wat er is. Niet meer en niet minder. Als ik verlang naar jouw aanwezigheid dan is dat omdat ik me dan bewuster ben van het leven en de ruimte. Van verbinding en samenzijn. Ik ervaar de dagen als lichter en meer vreugdevol en tegelijk is het goed als het er niet is. Begrijp je dat?
Ja en nee, lieve Kaya, ik snap dat jullie accepteren wat is en dat niet omzetten in lijden of plezier en toch kunnen jullie ook pijn ervaren en vreugde, toch?
Laat me je dat uitleggen. Wij ervaren alles zonder oordeel. Het is wat het is. Maar je voelt me ook zeggen dat ik vreugde ervaar in jouw nabijheid, in de nabijheid van mensen in het algemeen. En vooral bij mensen die kunnen verbinden met de ruimte waarin wij leven en daar onze diepe verbinding met het leven en het Zijn ervaren met ons. Ik houd ervan om met jou en mensen te zijn, om hen te helpen zichzelf weer te ervaren, om hen te openen voor dat Veld van Zijn. Wij dieren zij daar altijd, ook als wij in jullie ogen lijden. Dat is omdat voor mij gisteren en morgen niet bestaan. Ik ben waar ik ben en maak me geen zorgen. Niet over wat is geweest en niet over wat gaat komen. Ik kan dus elk moment optimaal functioneren.
Maar nu ben je zwak, dat is toch niet optimaal?
Jawel, voor mij is elk moment optimaal, omdat ik geen energie verlies met zorgen, lijden of denken over hoe rot ik me voel. Mijn energie kan dus optimaal zijn voor wat het in dat moment kan zijn. Nu is het niet goed met me, ik ben uitgeput, meer dan moe, omdat mijn lichaam op is. Mijn lichaam heeft veel te verduren gehad het afgelopen jaar en nog. Voor nu houdt mijn lichaam zich in leven met de verbinding met jou. Omdat mijn ziel zich verbonden heeft met jou, omdat we samen nog een reis mogen maken.
...
Toen KAYA zwakker en zwakker werd, leerde hij me om niet boos te zijn en te oordelen, noch over mezelf, noch over anderen. Hij liet mij het Veld van Zijn dieper dan voorheen ervaren en leidde mij de weg naar onvoorwaardelijkheid.
KAYA: Het doet er niet toe. Gebeurd is gebeurd. Als je in het hier en nu blijft, in het Veld van Zijn, is er gewoon wat er nu is, snap je dat? Verwijten, terugkijken, er iets over vinden en al helemaal boosheid, helpen mij niet en vooral jezelf niet. Openheid, eerlijkheid en niet oordelen is wat ons past. Het is wat de mens ook past, maar niet vaak toegepast wordt. Terwijl het je voedt, het leven voedt.
Voeding is de voorwaarde voor de levensstroom, gezondheid, kracht, verbinding, het leven zelf. Wil je verbonden zijn met het leven zelf, met de stroom van het zijn, dan zal je toe moeten laten dat het je voedt, dat je gevoed wordt en je openen daarvoor.
Angsten, gedachten over van alles, overtuigingen, voorwaarden en tegenwerpingen zijn niet voedend en stagneren de stroom van het leven. Op elk gebied!
Dat is wat we je laten zien. Jouw congruent worden ligt daar. Dat je jezelf voedt en het leven je laat voeden. Je hebt alles gegeven wat je had zonder jezelf te voeden. En dan raak je zo uitgeput als ik. Laat je voeden!
En dat doe je door te openen voor de geweldige krachtige stroom die leven heet. Jouw leven, mijn leven, ons leven. Het stroomt, en jij en ik ook als we ons openen.
....
De avond voor hij 'de grote verandering' onderging zoals hij het sterven noemde, stemde ik me op hem af en hoorde een lach in mij. Ik was zo verbaasd dat al mijn angst om hem te verliezen in een klap van me af viel.
Ik zei hem: Ach lieverd, wat gebeurt er toch allemaal? Ik heb vanavond zo moeten huilen om je. Voor het eerst kon ik het niet meer zien, terwijl ik tot nu toe hoopvol was. Ik zag je alleen nog van het een in het andere terecht komen wat je alleen maar energie kostte. Ik heb je hoofd op mijn schoot genomen en gehuild. Ik heb je ook gezegd dat ik het niet meer weet en dat je beter kunt gaan, omdat ik niet meer kan weet wat het volgende is en je niet kan behoeden op dit moment. Toen ik mij daarna op je afstemde, schoot je in de lach om het hele gebeuren. Dat voelde zo bevrijdend. Je zei alleen maar: "en telkens vinden wij elkaar weer!”
Dat maakte je gelukkig. Waarom moest je lachen lieverd?
KAYA: Omdat het me blij maakte, lieve Judith, omdat je me begrepen had!! Omdat je een keuze gemaakt had en omdat je me kon laten gaan. Omdat alles wat ik je wilde laten weten overgekomen was, omdat je hart opengebroken was voor een nieuwe weg die je in mag slaan. Die ons thuisbrengt. En nu weet ik zeker dat je niet meer terug zult gaan, niet meer zult twijfelen en er voor altijd voor ons en met ons zult zijn. Het maakt voor mij niet uit of dat in mijn lichaam is of in dat mooie Veld van Zijn. Ik heb mij nu zo met jou daar verbonden, we zijn daar nu zo verbonden dat we vanaf hier verder kunnen. Laat je pijn erover los. Laat je verwijten naar jezelf en anderen los en leef!!
Ben met mij en de andere paarden daar in JOUW zijn en LEEF het. Dat is wie je bent en ik heb je daar nog dieper in mogen trekken. Wat anderen er ook van vinden, dit is jou Zijn en de weg die wij daarin gegaan zijn is een prachtige. Laat je niets wijsmaken over hoe erg het was dat je me in de steek gelaten zou hebben, want dat heb je niet!! Je hebt me gehoord, en gevoeld en gezien op manieren die mijn ziel vervuld hebben tot een diepe liefde en levensvreugde. Een vreugde die ik nu ten volle kan omarmen en die door jouw en mijn hart stroomt elk moment van de dag als je wilt. Omarm het, omarm ons zijn samen en laat mijn lichaam vrij!
Toen ik om half 7 wakker werd, kon ik je niet meer vinden. Niet meer in je lichaam, ik wist dat je het had verlaten. Toen ik door bleef zoeken vond je ik weer, maar nu dieper en meer om me heen. Toen ik mijn telefoon aanzette, bevestigde een berichtje dat je was ingeslapen. En ik weet nu dat het echt in vrede was, vol geluk over ons samenzijn. Hoe mooi is dat, lieve Kaya.
Tranen stromen over mijn gezicht. Tranen van liefde, spijt en verlies, maar ook tranen van verbinding, ontroering en geluk. Dat jij mijn paard wilde zijn. Dat jij mij omarmd hebt, dat jij mijn brug wilde zijn over ‘troubled water’ (het lied dat je me ooit aanreikte!) en mij hebt willen leiden naar de overkant. Het is nu tijd dat ik ga. Naar die overkant, naar een leven vanuit de verbinding met wie ik werkelijk ben en dat jij me hebt laten voelen.
En ik mag deze dagen leren om alle ego-pijn daarover los te laten, Want, o god, wat is dat hardnekkig en wat trekt het aan me, dat je zo ziek was en uitgeput bent geraakt. Hoe symbolisch voor mijn eigen leven en hoe zichtbaar je dat hebt willen maken. Tot ik het begreep en tot ik gebruik kon maken van de brug die je geslagen had. Je hebt mij leren kijken voorbij de toestanden en drama’s, voorbij de uiterlijke façade die wij lijden noemen en me gebracht naar onvoorwaardelijke liefde en oordeelloosheid, compassie en vreugde. Dat is veel en dat is kostbaar. Dat is jouw nalatenschap die ik met heel mijn kunnen en hart zal eren!! Dat beloof ik je!
Mijn grootste zielenmaatje! ... en prachtige leermeester. Ik hou van jou en ben je oneindig dankbaar.
