De maand in het jaar die voor mij het meest magisch is, is december. De zomer brengt mij vooral veel levensvreugde en nieuwe uitdagingen, buiten leven en genieten van de natuur en mensen om mijn heen. Terwijl de lente met haar aankondiging van deze stroom van levensvreugde mij tot in mijn hart kan betoveren met alles wat tot leven komt in frisse en uitbundige kleuren.
De herfst tovert de oud geworden kleuren om in een hartverwarmende pallet van goudbruin en oranjegeel. Deze laatste zonnekleuren steken scherp af tegen de donker wordende natuur waarin het licht van de magische dagen in december langzaam zichtbaar wordt.
De tweede helft van de winter brengt rust, verstilling en de belofte van nieuw leven dat onder alles langzaam zichtbaar gaat worden.
Ik ben evenzo dol op de jaarfeesten die deze stroom door het leven zichtbaar maken en ondersteunen met wonderschone rituelen.
Elk jaargetijde brengt op deze manier een gift vanuit de ongeziene werelden waar we uit voortkomen, die bron van ons bestaan.
En december nodigt ons daarin dieper uit dan de andere maanden van het jaar. Om dwars door het duister heen ons licht te stralen.
Soms is de uitdaging om dat licht weer te vinden, soms is de vraag om dat licht feller te laten schijnen, dwars door alles heen. Soms moet je daarbij het avontuur van het onbekende aangaan en alle oude monsters bevrijden en achterlaten. En soms is dat licht nauwelijks voelbaar als het donker je omringt.
Elke jaarfeest draagt hieraan bij, laat je even stilstaan bij de uitdagingen die ieder mens in het leven op aarde tegenkomt. Ze reiken handvatten aan om hiermee om te gaan, ze bieden tools om te transformeren en ze reiken je ook de hand om middenin de donkere dagen van je leven je licht te omarmen.
(on) Veiligheid
Het zijn natuurlijk niet de jaarfeesten zelf.
Het zijn de overleveringen van onze voorouders die diep door de donkere wintermaanden heen moesten overleven. En de meesten deden dat dan ook niet.
In het donker van de winter zochten ze naar zingeving, naar manieren om samen te leven met de natuur, om dat wat ze moesten ontberen, dat waar ze voor vochten, dat wat ze met elkaar probeerden te maken van het leven, te leren begrijpen.
Veel meer dan wij nu ervaren, hadden ze te maken met fysieke ontberingen.
Onze ontberingen zijn veel meer van emotionele en psychische aard.
We begrijpen inmiddels de grillen van de natuur en hebben huizen gebouwd die ons daar voor beschermen. We zijn daar niet gestopt, we hebben nog veel meer gebouwd en vormgegeven om ons leven veilig te maken en vooral comfortabel.
Onze beren staan niet meer letterlijk op de weg maar we plaatsen ze er zelf door ideeën, overtuigingen en overlevingsstrategieën. Die gaan echter allang niet meer over zelf ons voedsel moeten vergaren en zonder gas, elektriciteit en vers water moeten leven in huizen zonder luxe.
Ons brein is nog steeds gefocust op het tijdig signaleren van gevaar. Het heeft een scherpe focus op tekort, wat niet werkt en wat andere mensen doen. Zo kan het tijdig ingrijpen en ons actie laten ondernemen om, soms razendsnel, te overleven.
Maar het projecteert deze focus nu op emotionele omstandigheden. En met elkaar hebben we er voor gezorgd dat die ruimschoots aanwezig zijn.
Daarbij zijn ze ook nog eens ongrijpbaar en veel te overvloedig aanwezig. Ons brein maakt overuren en kan alle prikkels niet goed mee verwerken. Overlevingsstrategieën die het hanteert werken vaker tegen ons dan dat ze ons helpen. Vaker wel dan niet leveren ze juist onveilige situaties op.
Dus houdt het brein vast aan zijn mechanismen van vechten, vluchten of bevriezen. Maar dan totaal uit context. Het doet zo zijn best om in de chaos van een tijd waarin de prikkels en de meningen van mensen soms veel te overweldigend zijn.
En het donker van de winter is allang niet meer de winterstormen die over het land waaien, met hun ijskoude nachten en gebrek aan voedsel en warmte.
Het donker van de wintermaanden zit nu in ons. In onze verhaal erover.
Sommigen zien de lichtjes in de wereld en voelen de magie. Sommigen zien de pijn in de wereld en hebben een hekel aan de vrolijkheid. Sommigen voelen de kou in hun hart en hekelen de warmte. Sommigen verdwalen in het donker en zien het licht niet meer.
Ik schrik soms van de heftige reacties op de kersttijd. Hoe zwaar het voor mensen kan zijn.
Magische sleutels
Ook ik hield ooit niet van de kersttijd. Soms was ik helemaal alleen. Met kerst en ook met oud en nieuw. De eerste keer voelde ik me gevangen in de donkere dagen en diep eenzaam onder de dekens toen het vuurwerk losbarstte.
De tweede keer was het juist het vuurwerk, wat ik bekeek van driehoog vanuit mijn appartement in de stad, dat mij terugbracht naar de magie van de feestdagen.
Ineens voelde ik hoe het licht recht voor mijn neus van alle kanten uit elkaar spatte. Ik voelde de warmte door mij heen stromen en besefte dat ik wel degelijk zeggenschap had over het verhaal wat ik mezelf over de feestdagen vertelde.
Ik begon te lezen en me te verdiepen in de oorspring van de jaarfeesten. Ik ontdekte hun wonderschone leiding, de kracht van de rituelen en hun weg door de ontwikkeling van ons als mens.
In de verhalen van onze voorouders liggen nog steeds zoveel magische sleutels waarmee je de kern van het leven weer terug kunt vinden. Hoe je in het midden van de donkere nachten jouw eigen licht kunt laten stralen.
Ze laten je een leven zien dat voorbij ons fysiek bestaan gaat. Ze geven zin aan de elementen en werken samen met de natuur. Ze openbaren ons rituelen die opnieuw verbinding kunnen brengen, het gevoel van samen… leven.
Samen in het leven staan en elkaar dragen.
Onze ware natuur is niet verloren gegaan.
Het beseft groeit, ook in deze tijd, dat we kómen van het licht. We dragen het in ons hart.
Misschien is het donker zo divers geworden dat we ons zijn vergissen dat we het geworden zijn. Zien we onszelf te vaak terug in wie we niet zijn; niet goed genoeg, niet mooi genoeg, niet krachtig, niet stoer, niet waardevol…
Er zijn zoveel meningen dat we onze eigen stem daarin niet goed meer horen.
Er is teveel ruis om rust te vinden.
Te weinig verbinding met onze wezenlijke natuur, doordat we de natuur om ons heen uit het oog verloren.
Maar we dragen nog steeds het licht diep in ons.
Soms zo diep dat we het vergeten zijn.
Soms dieper dan dat we ons herinneren.
En soms zien we een deel van dat licht.
Soms leven het voorzichtig en binnen de grenzen van fatsoen.
En soms leven we het licht voluit en krijgen de volle laag.
En even zo vaak denken we het licht te leven, maar cultiveren ongemerkt het donker, in wat we denken, zeggen, in wat we elkaar vertellen.
Het verhaal wat je jezelf en anderen dagelijks vertelt, creëert je realiteit. Je stemt erop af, je focust je erop en je manifesteert dat waar je verhaal over gaat. Vooral dat waar je je tegen verzet.
Je vecht voor je idealen en activeert ongemerkt waar je tegen bent. Het luistert zo nauw.
Je licht leven kan alleen maar als je licht leeft.
Dwars door het duister vanuit je eigen licht.
Daarin vind je de magie terug in alles wie je bent en in alles wat je ziet.
December is bij uitstek de maand die dit naar boven brengt. In al zijn onschuld, want laten we eerlijk zijn. December is gewoon december. Voor ons is het het begin van de winter. De korter wordende dagen en de kou. Maar hoe je het ervaart komt van binnenuit. Hoe je er naar kijkt, is jouw keuze. Je bent vrij om te kiezen.
De zin die je eraan geeft, komt voort uit hoe je er naar wilt kijken. Waar je je op focust.
Deze tijd nodigt je bij uitstek uit om naar je verhaal te kijken. Wat vertel je jezelf en wat zie je in de spiegel van een maand die de uitersten tart en groots zichtbaar maakt.
Durven je jezelf erin terug te zien? Jezelf te ervaren en bewust te worden van je verhaal.
Dan rijst de vraag, kun je ook een andere keuze maken?
En als dat nog niet lukt, kun je je voorzichtig openen, voor een andere blik, een ander gevoel, een nieuw verhaal.
Kun je het licht dat overal schittert in de kerstsferen, ook vanbinnen openen en zien dat je ván het licht komt. Dat je er niet naar hoeft te zoeken, dat je er niet naar op weg bent, maar dat je ervandaan komt.
Dat het donker alleen maar zichtbaar is omdat jij het licht bent.
En hoe meer je het licht kunt zijn, hoe minder je het donker ziet. Ook al valt de nacht om je heen, ook al wordt je omringt door het duister. Kun je diep in jezelf die sprankel weer voelen.
Hoe?
Door je focus te verleggen.
Door je brein te helpen haar focus naar binnen te verleggen. Door haar te helpen stil te worden en geen oordeel te vellen over wat dan ook. Door haar te leren dat in deze tijd en dagen veiligheid niet meer buiten jezelf en in je actie ligt, maar diep ín jezelf en in je re-actie op de buitenwereld.
Advent en Sinterklaas
Veel van de oude rituelen brengen ons naar die plek diep van binnen. Toen al wisten onze voorouders dat als ze de natuur om hen heen wilden begrijpen dat ze hun eigen natuur moesten onderzoeken.
De eerste adventweek waar we nu inzitten is het startsein van die reis naar binnen.
Met de komst van Sinterklaas, het Kerstkind en de Driekoningen staan geschenken centraal.
Advent betekent ‘aankomst’, we bereiden de komst van het licht voor.
De eerste adventsweek staat symbool voor het naar binnen keren, de rust en stilte in jezelf opzoeken.
Nog geen boom en uitbundigheid. Maar verbinden met de natuur, en de aarde. Ze legden kristallen en mooi stenen neer. En staken een kaars aan. De eerste van vier.
Met het vieren van Sinterklaas, worden nog even onze eigenaardigheden in het licht gezet, met humor en een kwinkslag, voor we overboord zetten wat we niet meer nodig hebben en de reis naar binnen gaan.
Maar daarover in het volgende Journal meer.
Dan reizen we deze decembermaand samen. Het donker in, op weg naar de magie van ons eigen licht.
Commentaires